Het dagboek van een nieuwe schrijver

Eerste indruk

Het is altijd uitdagend om aan jezelf toe te geven dat het leren van nieuwe dingen zelfs als volwassene niet eenvoudiger wordt. Je moet even op adem komen, elkaar in alle rust leren kennen, een paar keer oeps doen en de gegeven instructies uiterlijk internaliseren als het tijd is om van je eigen fouten te leren. Het is ingewikkeld: hoe volwassen je de zaak ook benadert, je wilt het liefst meteen overal goed in zijn.

Transcriptie klinkt als een vrij eenvoudige taak, maar het geheel is eigenlijk behoorlijk uitgebreid en bevat veel specifieke dingen. Je leert grote entiteiten alleen begrijpen als je zelfs de kleinste deeltjes waaruit ze bestaan, kunt uitleggen. Tijdens de rekruteringsfase leek het maken van de testtranscripties leuk vanwege de kleurrijkheid van de interviews die ervoor werden geselecteerd, hoewel de verwerking veel langzamer verliep dan je van tevoren had verwacht. De woordvolgorde van de zinnen, die bij het beluisteren duidelijk leek, kon niet onmiddellijk uit het geheugen worden opgepikt.

De eerste noodzakelijke les ligt in de traagheid: je doet jezelf een plezier als je, in plaats van je druk te maken over details, eerst vertrouwd raakt met de tekst die in alle rust moet worden getranscribeerd. Ik deed zelf precies het tegenovergestelde en koos vanaf het begin voor een exact, woord-voor-woord, lang bestand. De inhoud bedroeg ruim 10.000 woorden, omdat de toespraak snel, lang en technisch was. Het zweet brak me uit.

Het is ook belangrijk om te begrijpen dat een exacte transcriptie letterlijk moet zijn. De betreffende tekst moest na langdurig schrijven nog een keer doorgekamd worden, omdat er te veel spraak langs was geglipt. Je moet dus eerlijk tegen jezelf zijn: als de tekst tijdens het bestuderen te moeilijk klinkt, is dat waarschijnlijk ook zo. Aan de andere kant verkleinen grote uitdagingen ook de drempels. Het gaf voldoening om een ​​uitdagende tekst met goedkeuring af te ronden, waardoor het aan de slag gaan met nieuwe teksten niet meer zo moeizaam voelde. Bovendien kunt u na zo’n tegenslag uw eigen vaardigheden beter evalueren – niet opgeven verhoogt de eerlijkheid en vermindert aannames.

Bewegingen vooruit

Na de eerste tekst heb ik al een groot deel van de basisvereisten voor transcriptie overgenomen. De functies van de transcribeerapplicatie zijn bekend, je begint de regels te begrijpen en het werken comfortabeler maken is een beetje eenvoudiger: zachte en efficiënte hoofdtelefoons, evenals een veelzijdig toetsenbord dat zacht is voor de polsen, helpen bij het werk. Bij het kiezen van nieuwe teksten heb je al een beetje een idee van hoe lang je gemiddeld over het schrijven doet. In dit geval is het ook gemakkelijker om in te schatten hoeveel transcripties er op een bepaald moment moeten worden uitgevoerd.

Door realistisch over planningen na te denken, is het ook eenvoudiger om taken voor de andere aspecten van je leven in te plannen en te genieten van de aspecten van de transcriberende project assistent. Bij weinig banen kun je een pauze nemen wanneer je daar zin in hebt, bijvoorbeeld thuis in een joggingbroek werken en langzaam veel onderwerpen leren kennen. Flexibiliteit en toepasbaarheid dienen een duidelijke sfeer die je voor jezelf creëert, en de bemoedigende feedback van de werkgever neemt dat zeker niet weg.

Als het gaat om werk dat je zoveel doet als je wilt en kunt, wordt ook de toestemming om je eigen activiteiten en voorkeuren op een puur individuele manier te benaderen op een positieve manier benadrukt. Verschillende werkvoorbeelden spreken elkaar niet tegen, en doen is continu leren, wanneer geen enkele taak een kopie is van een andere. Het voedt de nieuwsgierigheid, leert je ook dingen in jezelf te herkennen en ontwikkelt in het algemeen zowel de fysieke coördinatie, het puzzelgerichte hersenwerk en de combinatie hiervan.

Vóór de eerste keer

De traagheid in het begin, begint langzaam aan te voelen als slechts een herinnering, en verschillende trucjes worden aangeleerd alsof het van nature is, omdat reactiesnelheid, spiergeheugen en luisterbegrip woord voor woord ontwikkelen, en zelfs fris blijven als je ze regelmatig oefent. Soms kan de schrijfsessie nog lang voortslepen. Het is goed om hier ook op voorbereid te zijn door na te denken over langere pauzes die ook echt helpen met ontspannen. Oren worden moe, schouders worden stijf, bilspieren worden gevoelloos, en het is allemaal onvermijdelijk. Je hersenen opfrissen met een beetje levendigheid en je concentratie opladen met passief entertainment doen wonderen, maar soms kan het luisteren naar de opname om andere redenen ingewikkeld zijn.

Ik herinner me nog heel goed uit mijn jeugd, toen ik, toen ik als koerier op de polikliniek van een ziekenhuis werkte, vaak de afdelingssecretarissen onduidelijk hoorde smoezen tijdens overleggen, herhaaldelijk dicteerbanden gebruikte om de manier waarop de artsen afkortingen en de Latijnse anatomische woordenschat uitspraken vast te leggen. Dit lijkt soms een beetje grappig, maar soms was het ook verrassend om te zien wanneer iemand met een koptelefoon plotseling achter de computer bewoog.

Ik begreep beide kanten toen ik oog in oog met hen kwam te staan ​​bij de te transcriberen tekst. Tegenwoordig is het gebruik van tape om getranscribeerd materiaal op te nemen een puur esthetische keuze. In die zin is het een geluk dat de meeste mensen een volledig capabele telefoonrecorder op zak hebben, die meestal uitstekend kan opnemen. Toch kom je soms het bekende zoemen en neuriën rond de materialen tegen.

Hoewel het achteraf gezien zo voor de hand liggend lijkt, komt het misschien niet altijd in je op als je aan een schrijfproject begint: het zijn mensen doe op de opnames spreken, en iedereen leeft zijn eigen leven op zijn eigen manier, terwijl hij gaandeweg zijn eigen unieke verhaal opbouwt. Het wordt vaker gekleurd door nederlagen en verliezen dan door pure overwinningen en successen, maar ziet er toch altijd heel levend uit – of lijkt in deze context er meer op. Soms is het vertalen van een band naar tekst eigenlijk het opnemen van een verhaal, en dat kan op de een of andere manier heel ontroerend zijn. Het is echter waarschijnlijk verstandiger om het te benaderen als een baan die ertoe doet.